De toerist tussen veteranen najaar 2022
Libanon, 7 oktober t/m 14 oktober
Door: Jos Thomassen
Ik woon in Deventer. Een jaar geleden zag ik een bericht op Facebook: "Zijn er veteranen in Deventer die willen helpen met het voorbereiden en vol pakken van een 40ft zeecontainer voor Beiroet/Libanon?".
Ik verricht wel eens hand- en spandiensten voor vrijwilligersorganisaties dus ik dacht ik neem een dagje vrij en ga helpen. Het Midden-Oosten en het conflict in en rondom Libanon hebben mij altijd geïnteresseerd en de ellende rondom de explosie in 2020 in Beiroet kon ik me enigszins voorstellen dus ik dacht vooruit met de geit, handen uit de mouwen.
Laden container 12 november 2021
Het laden ging prima en ik hield naderhand contact. Ik heb nog wat spullen geregeld voor een school in Beiroet en zag de vooraankondiging van de terugkeerreis voor veteranen naar Libanon en vroeg of ik mee mocht.
Ik verwachtte er niets van want ik ben geen veteraan; sterker nog: ik heb nog nooit een wapen in mijn hand gehouden. Tot mijn verbazing mocht ik mee.
Zo gezegd zo gedaan. Na een kennismaking in juni vertrokken we 7 oktober 2022 naar Libanon.
Door persoonlijke amoureuze ontwikkelingen (en bedankt Poetin) was het groepsgebeuren voor mij een beetje moeilijk maar ik was vastberaden om deze reis niet te laten verzieken, wat prima gelukt is; Jeannet dank voor de schouderklop.
Vertek vanuit Schiphol, 7 oktober 2022
Erg onwennig als ik ben in een groep mensen die elkaar door een gedeeld verleden of familiebanden kent gingen we op pad. Gelukkig kon ik me vasthouden aan de mensen die ik al kende van Veteranen voor Libanon; waarvoor dank.
Stukje voor stukje groei ik een klein beetje de groep in maar ik ben en blijf een buitenstaander: geen veteraan; niet eens familie en ook geen betaalde cameraprofessional die verslag doet voor RTV Oost.
Maar het wordt wel steeds gezelliger gelukkig.
Feestje in Byblos.
De maaltijden in Libanon zijn nogal uitgebreid!
Van de ene toeristenattractie hobbel ik een beetje ongemakkelijk naar de andere, ondertussen steeds meer genietend van het prachtige Libanon en steeds vertrouwder met de mensen in dit verscheurde land, ook steeds meer pratend met veteranen. Byblos en de grotten van Jeita waren fantastisch mooi, net als Baalbek en vele andere plaatsen die we bezocht hebben.
De grotten van Jeita
Bedelende mensen waren een schok voor mij.
Het was erg hartverwarmend om te zien hoe onze groep steeds guller werd. Een van de veteranen werd als dank zelfs gekust en geknuffeld: schattig.
Bedelende schatjes met in de handen de buit van de dag.
Bij het bezoek aan het UNIFIL hoofdkwartier in Naqoura ben ik ben weer 100% toerist. In een militaire omgeving val ik compleet buiten de boot: het militaire protocol, de houding, de basis om me heen met het prikkeldraad en muren.
Ik heb de band niet die veteranen onderling hebben. Vooral niet in het beeld van de camera lopen dus.
De basis is uiteraard wel heel interessant om te zien voor een burger.
Even een praatje gemaakt met Suzanne (Luitenant ter zee) over Hezbollah die thuis wordt gezien als terroristische organisatie; dat beeld is dus snel bijgesteld.
Medische helikopter van Italair
Ondertussen genoten we van de zeer uitgebreide maaltijden en reden we door Libanon en werd gepraat over de meest banale zaken. Iemand stopt blijkbaar kip in een magnetron, het jongste vrouwelijke lid van ons reisgezelschap was gelukkig bij tijd en wijle een regelrechte -nogal gewaagde- flapuit, het nodige vastgoedgeleuter enzovoort.
Net alsof je in Delfzijl of zo in een kroeg zit.
Ik had het totaal niet verwacht maar tijdens ons bezoek aan de plaatsen waar de veteranen dienden begonnen de veteranen meer met mij te praten. Ik vond dat erg mooi.
Mijn respect voor die mannen nam in ieder geval toe door die verhalen en ik geloof -en hoop- dat ze dat konden zien.
Zo niet dan bij dezen: respect mannen!
De trip door Hezbollah gebied was waanzinnig. Een echte trip. Een regelrecht vies mannetje achtervolgt de groep, auto's en scooters op de hielen.
Camera's moeten verborgen blijven.
Hier ligt het lokale hoofdkwartier van Hezbollah en in mijn hoofd de Mossad die hopelijk niet meekijkt op onze telefoons en een drone of erger stuurt.
Overal in Zuid-Libanon de gele vlaggetjes van Hezbollah; en af en toe een groene van Amal.
Gelukkig werden we al snel weer begeleid door soldaten van het reguliere Libanese leger.
Hezbollah gebied met overal vlaggetjes ter nagedachtenis aan de sterfdag van de profeet Mohammed
We gaan van links naar rechts en dan snel weer terug naar links omdat we niet door mogen lopen. Hier wandelen is geen ontspannen bezigheid.
We praten veel onderling over wat we wel en niet mogen doen in deze buurt. De spanning loopt nu wel aardig op hier.
En voordat ik het weet drinken we heel rustig een uur lang thee op een mooi terras bij een familie.
Het tijdgevoel raak ik een beetje kwijt; mijn verblijf in Libanon wordt een beetje wazig en de herinneringen lopen kris kras door elkaar. We hebben veel prachtige plekjes gezien: kerken, ruïnes, steden, de kust.
De bergen.
De prachtige bergen, de rijkdom en armoede: het waanzinnige Libanon. Georges gaf uitstekende uitleg over de historie van Libanon, de cultuur, taal, politiek en de mensen.
Maar soms was er ook gemor. Alweer een kerk? Alweer een ruïne?? En zout eens op met die camera. Alweer Taboulé?
Hadden we niet meer tijd door moeten brengen bij Harris? Of een andere post?
De laatste dag in Beiroet met een bezoek aan de school waar Veteranen voor Libanon een huzarenstukje voor geleverd heeft.
Het complete complex is voorzien van een uitstekend digitaal netwerk voor gebruik door vaste computers en mobiele apparaten als laptops en telefoons.
Een ontmoeting met de Nederlandse ambassadeur, de militair Attachee, de manager van de school Zuster Raghida en haar persoonlijk adviseur op hoge hakken Marie-Jo El Zaïck die volop de belangstelling geniet van de mannelijke leden van ons groepje.
Meerdere interviews vinden plaats voor RTV-Oost (Marcus en Teun), we maken kennis met de lokale IT-ers Henry Younes en Hagop Keork.
Het korte avondje uit in Beiroet was hartstikke leuk. Samen met Maaike aan de shisha; lekker samen pimpelen in de pub.
Hoe sluit je zoiets nou af? Waarom ga je eigenlijk überhaupt naar Libanon?
Niet echt een gangbaar vakantieland op het moment. Onze redenen waren verschillend.
Veteranen willen vooral terug naar de oude posten waar ze gelegerd waren tijdens de UNIFIL-missies.
Familie ging mee om te zien wat pa / echtgenoot heeft meegemaakt tijdens de uitzending.
De cameraploeg was aanwezig voor de productie van de documentaire voor RTV-Oost.
De school waar Veteranen voor Libanon een project heeft lopen, de rampzalige ontploffing in 2020 in Beiroet en de algehele malaise van het land waren voor meerdere onder ons -deels- de aanleiding om te gaan uiteraard.
En iedereen was blij was dat de dollars terechtkwamen bij mensen die het keihard nodig hebben.
Saluut voor het monument voor gevallen UNIFIL soldaten
Is de reis geslaagd en zijn onze verwachtingen uitgekomen? Voor mij persoonlijk zeker. Meer dan 100%. Voor anderen? Volgens mij wel.
Hoewel sommigen graag meer tijd hadden doorgebracht in en rondom de oude posten in Zuid-Libanon.
Bert Kleine Schaars schreef in 2017 het boek ‘Libanon 1980 Vakantieland? ‘.
Toentertijd werd het land verscheurd door gewapend conflict, UNIFIL ging dus niet op vakantie naar Libanon.
Is het in 2022 dan wél een vakantieland? Het is werkelijk een prachtig land, wildvreemden spreken je sympathiek op straat aan met drie woordjes Engels of goed Frans, het landschap is mooi om te zien, archeologie, kastelen, mooie steden en stranden en ga zo maar door.
Ja het is een vakantieland, met name op cultureel gebied veelzijdiger dan menig land in de toeristische Top 5.
Een land zo groot als 3 Nederlandse provincies biedt bovendien zowel strand- als skigebieden, waar vind je dat?
De hoeveelheid en kwaliteit van archeologisch waardevolle locaties zijn onvoorstelbaar.
Volg wel de aanwijzingen van Buitenlandse zaken want Libanon is wel Libanon uiteraard; geen Frankrijk.
Laat deze foto maar als afscheid dienen dan. Dag Libanon! Tot ziens.
