Libanon, een kennismaking

Door: Georges Farah en Siem Kersten

 
Overzichtsfoto van Baalbek

"Libanon" is de oudste landnaam die in de oudheid werd genoemd en nog steeds in gebruik is tot in onze dagen.
Libanon is een van de weinige landen die zijn naam aan zijn bevolking heeft gegeven, en niet andersom zoals in veel andere landen.
De naam Libanon "Lbnen", zoals het wordt geschreven in Gilgamesj Episch, in sommige van de Hiërogliefen inscripties, in andere Fenicische inscripties en vele malen genoemd in het Oude Testament, betekent "het witte land" ten opzichte van de hoge bergen die bijna het hele jaar door bedekt waren met sneeuw.
De Kanaänieten (Handelsvolkeren) bewoonden Libanon duizenden jaren B.C. en vestigden langs de Libanese kust vele steden, die vandaag de dag worden beschouwd als de oudste steden ter wereld. Later werden de Kanaänieten zelf door de Grieken "Feniciërs" genoemd na de ontdekking van de Paarse kleurstof, die "Phoenix" werd genoemd.
Dankzij de grote geschiedenis van Libanon, de geografische ligging in het hart van de oude wereld en op het kruispunt tussen de drie continenten; Azië, Europa en Afrika, maakten dat het tot een strategisch punt en een handelscentrum in de oudheid.
Geografie:
Libanon grenst in het westen aan de Middellandse Zee, grenzend aan Syrië in het noorden en oosten en Israël in het zuiden. Het land meet 200 kilometer over zijn lengteas van noord naar zuid en maximaal 75 kilometer landinwaarts van de kust.

Anjar is een historische stad nabij de Bekavallei in Libanon.
De stad werd rond 700 gesticht door de Omajjaden kalief Walid I.
Anjar was ongetwijfeld een handelsstad, een rustplaats voor de karavanen die de verbinding tussen hoofdstad Damascus en de Middellandse Zee onderhielden.
De stad had een rechthoekig grondplan van 385 bij 350 meter. Ze was ommuurd en had in de vier windrichtingen halfcirkelvormige torens en toegangspoorten.
Het stratenpatroon was volledig symmetrisch georganiseerd. Door twee elkaar in het centrum loodrecht kruisende straten - met tetrapylon - werden vier wijken afgebakend die op hun beurt in sectoren werden verdeeld volgens dezelfde symmetrie.
Dit stadsplan is duidelijk beïnvloed door de Romeinse en Byzantijnse steden met cardo maximus en decamanus.

Archeologische opgravingen gebeuren sinds de jaren 1950 en hebben herkenbare gebouwen blootgelegd: in het westelijke deel twee paleizen en een moskee, in het oostelijke deel huizen, winkels en een hamam.
Er is een rioleringssysteem teruggevonden met putdeksels in het midden van de straten.
In 1984 werd Anjar door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.

 
Het is vanwege de Feniciërs die het echte alfabet hebben uitgevonden (de moeder van ons moderne alfabet) en vanwege hun vaardigheden in navigatie, dat zij hebben bijgedragen aan de verspreiding van de beschaving in de oude wereld.
Een bezoek aan Libanon, voor de liefhebbers van cultuur en geschiedenis, is het een reis terug in de tijd. Vooral dat Libanon, ondanks zijn kleine oppervlakte, de overblijfselen van alle oude beschavingen van de oude wereld en zelfs van de middeleeuwse en moderne geschiedenis bevat.
U kunt bijvoorbeeld een plaats in Libanon vinden genaamd "Nahr el-Kalb" (de hondenrivier), Dat wordt beschouwd als een openluchtmuseum, met de daar geplaatste steles die dateren uit de Grote Farao van Egypte Ramses II, Assyrische periode, Babylonische periode, Griekse periode, Romeinse periode, Mameluk-periode, herdenkingen uit de 1e en 2e wereldoorlog, de aankondiging van de onafhankelijkheid van Libanon en de terugtrekking van de Franse troepen in 1946.

Romeinsebrug en Aquaduct bij Nahr el-Kalb

Steles bij Nahr el-Kalb

Het voordeel van Libanon is dat u meerdere toeristische plaatsen in één dagtocht kunt bezoeken. En vergeet het mooie weer niet, ongeveer 250 zonnige dagen per jaar, wat helpt om de bezoeken echt leuk en plezierig te maken. 
Ook de beroemde Libanese keuken biedt vele soorten gezond en smakelijk eten, die een pluswaarde toevoegen aan de reis en het helpen om onvergetelijk te maken.
Officieel heet Libanon nu De Republiek Libanon, het land is klein en dichtbevolkt, gelegen in het midden van de uiterste oostkust van de Middellandse Zee in Azië. Aan de Zuid-Zee grenst het aan Israël en aan het Oosten en Noord-Syrië.

Bevolkingssamenstelling
Er wonen ongeveer 4,3 miljoen Libanezen, met een samenstelling van Christenen, Arabieren, Sjiieten en nog vele andere minderheden. Daarnaast wonen er ongeveer een 500.000 stateloze Palestijnse vluchtelingen in 12 vluchtelingenkampen, en ongeveer 1,5 miljoen Syrische vluchtelingen.

Geschiedenis
Libanon maakt deel uit van de Fertile Sickle, het gebied in het Midden-Oosten waar de landbouw voor het eerst ontstond rond 8500 voor Christus. In de oudheid hadden de Feniciërs een bloeiende maritieme cultuur tussen 2700 en 450 voor Christus in Libanon. Ruïnes zijn te vinden in Tyrus, Sidon, Byblos en Beiroet.
De Perzische Achaemeniden veroverden het gebied in de zesde eeuw voor Christus.
Alexander de Grote veroverde het tijdens zijn veldtocht in 333 v.Chr.  De verovering van het toenmalige Island van Tyrus, dat ongeveer 600 meter van het vasteland lag, was een spectaculaire prestatie. Alexanders soldaten maakten een landbrug en konden het eiland gemakkelijk veroveren.
In de eerste eeuw voor Christus veroverde het Romeinse Rijk Libanon. De stad Baalbek groeide uit tot een belangrijk religieus centrum.

Tempels in Baalbek

In de 7e eeuw werd Libanon veroverd door het Arabische Rijk. De Omajjaden, de heersende dynastie van kaliefen, stichtten de stad Anjar in de Bekaa-vallei als de belangrijkste stad van het land. De belangrijkste religie bleef lange tijd het christendom. Tijdens de Middeleeuwen werd Libanon veroverd door de kruisvaarders.
Het was Saladin, die uit Damascus kwam, die de kruisvaarders aan het einde van de 12e eeuw verdreef en vervolgens het rijk van de Ajjoebiden stichtte en vanuit Egypte regeerde. In de dertiende eeuw versloegen de Egyptische Mammelukken uiteindelijk definitief de kruisvaarders.
In 1516 veroverde het Ottomaanse Rijk Libanon en een groot deel van het Midden-Oosten.
Tot na de Eerste Wereldoorlog maakte Libanon deel uit van dit rijk. Libanon werd toegewezen als een Frans mandaatgebied op de Conferentie van San Remo in 1920. Tot in de jaren dertig was het relatief rustig in Libanon.
In 1936 beloofde de Franse Volksfrontregering van León Blum Libanon onafhankelijkheid. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kozen zowel Libanon als Syrië de kant van Vichy-Frankrijk.
Medio 1941 werden Libanon en Syrië veroverd op de Vichy-regering door de geallieerden en de Vrije Fransen van generaal Charles de Gaulle tijdens Operatie Exporteur.
In 1943 werd het Franse mandaat over Libanon ontbonden en werd Libanon een onafhankelijke republiek.
In 1945 was Libanon medeoprichter van de Arabische Liga. Ondanks zijn neutraliteit ten aanzien van een Arabisch conflict, viel het land in 1948 de nieuwe staat Israël aan.
De jaren 1950 en 1960 waren tijden van grote economische voorspoed en een verregaande markteconomie.

Libanese Burgeroorlog (1975)
In 1973 vond er een uitbarsting van geweld plaats tussen regeringsmilities en de in Libanon verblijvende Palestijnen van de PLO. In 1975 brak de Libanese Burgeroorlog uit. De verschillende partijen in de burgeroorlog raakten onderling verdeeld, wat de onoverzichtelijkheid in het conflict deed toenemen. In 1976 trokken Syrische troepen Libanon binnen, later gevolgd door VN-troepen UNIFIL (1978 tot heden) en het Israëlische leger (1977 en 1982).
Onder druk van Saoedi-Arabië, Marokko en Algerije sloten de strijdende partijen het Vredesakkoord van Taif in 1989. Het Akkoord voorzag in politieke hervormingen, democratisch herstel en Syrische aanwezigheid. De werkelijke machthebber was echter het Syrische leger. De Israëlische troepen bleven nog tot 2000 in Libanon, de Syrische troepen vertrokken in het voorjaar van 2005. In 2006 brak opnieuw een oorlog uit met Israël. In juli van dat jaar vuurde de Hezbollah-militie Katjoesjaraketten af op Israëlisch grondgebied. Israël bracht in reactie hierop met luchtaanvallen ernstige schade toe aan de civiele infrastructuur in Libanon (inclusief de luchthaven van Beiroet).

Op 4 augustus 2020 vond er een explosie plaats in het havengebied van Beiroet, dicht bij het centrum.
Ongeveer 2750 ton ammoniumnitraat, dat al enkele jaren in een loods was opgeslagen, explodeerde en vernietigde grote delen van de hoofdstad. Er waren meer dan 190 doden en duizenden gewonden. Nog geen week later, op 10 augustus, trad de Libanese regering af na grote protesten volgend op de ramp.

Bezienswaardigheden en toerisme
Libanon telt drie grote historische steden: Beiroet, Byblos, Tripoli, Sidon en Tyrus. Bekende archeologische opgravingen zijn te vinden in Anjar, Byblos, Baalbek en de tempel van Echmoun. Daarnaast worden Deir el-Qamar en Beiteddine in het Choufgebergte, Bcharreh, de Qadishavallei en de bekende cederbomen bezocht.

Qadisha Vallei                                                                                          Batroun St. Stephanuskerk

Libanon herbergt ook vele natuurlijke grotten, sommige van hen worden beschouwd als de mooiste in de wereld zoals de Jeita Grotten. 's Zomers trekt het land vele welgestelde toeristen uit de Arabische wereld die er in de bergen koelte zoeken en van het leven genieten in het mondaine Beiroet. Beiroet heeft ook een beroemd nachtleven.
En als je toch in Beiroet bent, vergeet dan niet het Nationale Museum te bezoeken, deze is na de burgeroorlog in oude luister hersteld en zeker de moeite waard om te bezoeken.
's Winters kan er worden geskied in de bergen.
Libanon telt een aantal culturele en natuurlijke inschrijvingen op de Werelderfgoedlijst.

Ontdek ook het verborgen juweeltje van Tripoli, het verlaten treinstation.

Het treinstation van Tripoli, dat in 1911 in gebruik werd genomen en met een enkel spoor verbonden was met de Syrische stad Homs. Het vormde het eindpunt van de Orient Express lijn in de jaren twintig, dertig en veertig van de vorige eeuw. Het station van Tripoli was verbonden met het centraal station van Beiroet (Mar Mikael).

Libanese keuken
De Libanese keuken wordt algemeen beschouwd als de beste en meest verfijnde van de Arabische wereld. Dit omdat de keuken ontzettend veel invloeden heeft vanuit het buitenland, zoals van Armeniërs, Perzen en Koerden.

Al met al een land wat er om vraagt om ontdekt te worden als vakantieland.

Masker in het Nationale Museum       Mozaik in het Beiteddine Paleis