Een paar Kruisvaarderkastelen in Libanon van Noord naar Zuid.
Door: Georges Farah en Siem Kersten
Citadel of Raymond de Saint-Gilles, Tripoli
De Citadel of Raymond de Saint-Gilles is een citadel en fort op een heuveltop in Tripoli, Libanon. Het ontleent het zijn naam aan Raymond van Sint-Gillis, een kruisvaarder commandant die een belangrijke speler was in de uitbreiding ervan. Het is een algemene misvatting dat hij verantwoordelijk was voor de bouw ervan toen hij in 1103 de stad belegerde. Het is het eerste en grootste kasteel gebouwd door de kruisvaarders in Libanon.
In feite werd de citadel uitgebreid gerestaureerd en herbouwd door de Ottomaanse gouverneur van Tripoli Mustafa Barbar Agha in het begin van de 19e eeuw en als gevolg daarvan is er tot op de dag van vandaag heel weinig van de oorspronkelijke kruisvaardersstructuur bewaard gebleven.
De Leeuwentoren (Arabisch: برج السبع, )
is een klein fort aan het uiterste oostelijke uiteinde van de haven van Tripoli in Noord-Libanon. De toren is vernoemd naar de reliëfversieringen met leeuwen die vroeger langs de gevel stonden. Het bouwwerk dateert uit het einde van de vijftiende eeuw en wordt toegeschreven aan de Mamelukse sultan Qaitbay.
De toren wordt beschouwd als een uitzonderlijk voorbeeld van militaire Mamelukse architectuur. De portiek is versierd met strepen van zwarte en witte hardstenen en oude Romeinse zuilen werden horizontaal neergelegd om de muur van de toren te versterken. De begane grond is één grote kamer die was versierd met wapengravures en schilderijen, waarvan de sporen nog steeds te zien zijn.
Aan het einde van de dertiende eeuw wonnen de Mamelukken opnieuw de kruisvaarders die Tripoli verlieten. Maar ze bleven de kusten van de stad aanvallen vanaf de twee eilanden: Cyprus en Rhodos. Daarom bouwden de Mamelukken deze torens om de stad langs de kust te verdedigen. Er waren zeven torens, waarvan de Bersbey-toren de beroemdste was en de enige die tot op de dag van vandaag overeind stond, terwijl sommige van de andere torens werden verwoest en moderne gebouwen erboven werden gebouwd.
Mseilha fort
Het Mseilha Fort is een fort ten noorden van het dorp Hamat in Libanon. Het huidige fort werd gebouwd door Emir Fakhreddine II in de 17e eeuw om de route van Tripoli naar Byblos te bewaken.
Het fort is gebouwd op een lange, smalle kalksteenrots in de buurt van de rivier de Nahr el-Jawz. De muren zijn gebouwd met kleine zandsteenblokken gedolven van de nabijgelegen kust en gebouwd aan de rand van de kalksteenrots. De dikte van de muren varieert van 1,5 tot 2 meter (4 tot 6,5 voet).
De grotere kalksteenblokken zijn de enige overblijfselen van eenoorschelpstructuur die door de kruisvaarders om dezelfde defensieve reden werd gebouwd.
Het architectonisch ontwerp van het fort bestaat uit twee homogene delen gebouwd in twee afzonderlijke fasen. Het fort wordt benaderd via een smal pad en een kleine trap uitgehouwen in de noordkant van de rots.
Een klein platform gaat vooraf aan de lage gebogen hoofdpoort, beveiligd door twee schietgaten en een kleine opening in het plafond boven de ingang.
De hoofdpoort leidt naar een gewelfde vestibule, gevolgd door een smalle driehoekige binnenplaats, die toegang geeft tot een kleine doorgang van een meter (3 voet) breed die leidt naar de boogschietkamer van de westtoren.
Aan de zuidkant van de binnenplaats zijn twee gewelfde traveeën gebouwd in een apart architectonisch blok over grote ondergrondse gewelfde hallen die worden gebruikt als magazijnen en reservoirs. Dit deel van de structuur heeft een kleine apsis tegenover de Qibla (de richting van Mekka), die door de bewakers als gebedsruimte zou kunnen zijn gebruikt.
Het meer verhoogde deel van het fort is toegankelijk via de oostkant van de binnenplaats. Een deuropening die leidt naar een gang, gevolgd door drie gewelfde kamers, geeft toegang tot de oostelijke toren.
Een interne trap leidt naar de kamer op de eerste verdieping. Dit gedeelte is het meest versterkte en uitgeruste deel van het kasteel vanwege de strategische ligging die de ingang van de Nahr el-Jawz-vallei controleert.
Byblos, Gibelet kasteel
Byblos Castle, is het tweede kruisvaarderskasteel in Libanon, in Byblos.
In de tijd van de kruisvaarders staat het bekend als het kasteel van gbeil. Het is nog steeds het best bewaarde kasteel uit de tijd van de kruisvaarders.
Het werd gebouwd in 1104 en bestaat uit drie verdiepingen, beschermd door vier torens op elke hoek van het kasteel en een vijfde bij de gemiddelde ingang.
In het midden van het kasteel staat de Donjon.
Sidon (saida), het zeekasteel
Sidon's Sea kasteel werd gebouwd door de kruisvaarders in 1128 na Christus, op een kleine rots in de zee en op de overblijfselen van een oude tempel, als een fort van het heilige land.
Het is een van de meest prominente historische bezienswaardigheden in de havenstad Sidon.
Beaufort
Beaufort of Belfort Castle, lokaal bekend als Qal'at al-Shaqif of Shaqif Arnun, is een kruisvaardersfort in het gouvernement Nabatieh, Zuid-Libanon, ongeveer 1 kilometer (0,62 mijl) ten zuidoosten van het dorp Arnoun. Er was een vestingwerk op de site voordat het werd veroverd door Fulco, koning van Jeruzalem, in 1139 en de bouw van het kruisvaarderskasteel begon waarschijnlijk kort daarna.
Saladin veroverde Beaufort in 1190, maar 60 jaar later heroverden de kruisvaarders het.
In 1268 veroverde Sultan Baibars uiteindelijk het kasteel voor de islamitische troepen.
Beaufort biedt een van de weinige gevallen waarin een middeleeuws kasteel ook in moderne oorlogsvoering van militaire waarde en nut bleek te zijn, zoals de laat 20e-eeuwse geschiedenis laat zien.
Het kasteel werd bel fort of beau fort genoemd door de kruisvaarders die het kasteel in de 12e eeuw bewoonden.
De Arabische naam Qala'at al-Shaqif betekent "Kasteel van de Hoge Rots" (shaqif is het Aramese woord voor "hoge rots").
Constructie:
Verschillende van de grote kruisvaarderskastelen werden gebouwd op uitlopers, met behulp van natuurlijke verdedigingswerken en het versterken van het ene toegangspunt. De ligging van Beaufort speelt een rol bij de verdediging van het terrein, maar het terrein is alleen aan de noordkant onbegaanbaar.
De Koerden breidden het kasteel uit met een iets lagere rotsplaat direct ten oosten van het kasteel, waardoor een van de aanvalsroutes werd verwijderd.
Verdeeld in twee divisies, waarvan er één de onderste grond in het oosten beslaat, is het kasteel ongeveer driehoekig van vorm en meet het ongeveer 150 bij 100 meter (490 bij 330 voet). Tegen de westelijke muur van het bovenste gedeelte werd een donjon of grote toren gebouwd; de toren heeft een vierkant plan en meet ongeveer 12 bij 12 meter (39 bij 39 ft).
Terwijl het in Europa gebruikelijk was om via de eerste verdieping te worden betreden, was in Syrië de conventie voor een ingang op de begane grond, zoals te zien is bij Beaufort.
Le Toron des Chevaliers
De Toron is een fort dat toebehoorde aan de kruisvaarders in Libanon op de weg van Tyrus naar Damascus. Het is gelegen in het huidige dorp Tibnine. (NL Unifil post7.2)
Het kasteel van Toron dankt zijn naam aan het oude Frans, wat "eminentie" of "geïsoleerde heuvel" betekent, vooral vanwege de geografische ligging.
Het kasteel had een watervoorziening dankzij een berquilt buiten het hek.
Daarnaast werd in het kasteel een kasteelkapel gebouwd, gewijd aan de Maagd.
Tegenwoordig is er bijna niets meer over behalve de onderbouw en een paar rijstroken van grote blokken.
Bovenstaande opsomming van kruisvaarderkastelen is verre van compleet.
Dit zijn wel de locaties die onder begeleiding van een gecertificeerde gids goed te bezichtigen zijn.
Voor meer informatie neem contact op met