Over VVL

Waarom Veteranen voor Libanon is opgericht...

Achtergrond

Toen de burgeroorlog in Libanon in 1975 uitbrak en in 1978 Israëlische troepen in zuid-Libanon het gebied bezette tot aan de rivier de Litani, tekende de Libanese regering protest aan bij de VN-veiligheidsraad. De VN-veiligheidsraad nam op 19 maart 1978 resolutie 425 aan wat de oprichting van de VN-vredesmacht UNIFIL in Zuid-Libanon inluidde. 
De missie van UNIFIL was om de aftocht van de Israëlische troepen te controleren, de vrede en veiligheid in het gebied te herstellen en de Libanese regering te helpen bij het herwinnen van haar gezag. 

Van 1979 tot 1985 hebben ruim 9000 Nederlanders, veelal dienstplichtigen, in zuid Libanon een bijdrage geleverd aan de United Nations Interim Forces in Lebanon (UNIFIL).
Op 25 februari 1979 vertrokken 74 kwartiermakers naar Libanon, de hoofdmacht een kleine 800 militairen vertrok op 10 maart 1979.
De militairen werden ingezet in Zuid-Libanon onder de naam Dutchbatt (Dutch Infantry Battalion).
Op 30 september 1983 werd de Nederlandse bijdrage gereduceerd tot de grootte van een company (ongeveer 150 militairen) genaamd Dutchcoy (Dutch Infantry Company).
Op 23 oktober 1985 vertrokken de laatste Nederlandse UNIFIL militairen uit Libanon.
Nu 46 jaar later is deze vredesmacht nog steeds aanwezig op de grens van Libanon en Israël.  

De VN-Veiligheidsraad heeft op 28 augustus 2025 na druk van de VS, unaniem besloten dat de multinationale vredesmissie wordt beëindigd op 31 december 2026.
Na bijna vijftig jaar komt er een einde aan de VN-vredesmacht UNIFIL in Libanon. De 10.800 Unifil'ers die er dan nog zijn, worden in 2027 geleidelijk aan teruggetrokken.
Israël moet zijn troepen dan ook uit Libanon hebben weggehaald.

Het is in 2018 als Bert Kleine Schaars een eerste reis met voormalig Nederlandse Unifil militairen organiseert. Dat lukt met de medewerking van o.a. minister Bijleveld en vliegmaatschappij Transavia die dan net met rechtstreekse vluchten Amsterdam / Beiroet is begonnen.

De tweede reis met meerdere veteranen en hun echtgenotes of kinderen is in maart 2020. Het is weer een geweldige reis door een land dat grote armoede kent en helaas ook weinig eigen mogelijkheden heeft. Pas recent zijn er voor de kust gas en olievelden gevonden. Eigenlijk is het land volledig afhankelijk van de invoer van levensmiddelen. 
Door de mondiale crises staat het land er slecht voor als in maart ook daar de Corona toeslaat. De medische voorzieningen komen er nog meer onder druk te staan.

Vanuit deze groep ontstaat al snel de gedachte hoe er toch hulp kan worden verleend en wat zou je dan het beste kunnen organiseren. Als de groep in Nederland in de Lock down nog bezig is met die gedachte, gebeurt er  iets wat alles in dat land en in Beiroet zal veranderen.

Voorafgaand aan de explosie

Een late novemberdag in 2013. Een vrachtschip, vermoedelijk door Rusland gecharterd, meert aan in de haven van Beiroet, de hoofdstad van Libanon. Niemand weet precies wat het schip komt doen, want het was eigenlijk op weg naar Mozambique in Afrika.
Ongeveer 2.750 ton ammoniumnitraat wordt van het schip overgeladen naar Hangar 12, een opslagplaats vlak naast de graansilo's van de haven. De industriële zakken met de uiterst explosieve stof bleven daar jarenlang onaangeroerd liggen. Een tikkende tijdbom, die uiteindelijk zou leiden tot de grootste niet-nucleaire explosie sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Op 4 augustus 2020, breekt er nabij Hangar 12 een brand uit in de haven van Beiroet. Er ligt nog steeds in Hangar 12, zo'n 2.750 ton ammoniumnitraat opgeslagen, een uiterst explosieve stof.
Gevolg een gigantische explosie herleidt een deel van de stad tot puin.