Interview Checkpoint 5 - 2020

Wijk bij Duurstede, 07-07-2020

‘Ik heb altijd het idee gehad om terug te gaan. Maar het kwam er niet van.

Libanon ligt nu niet direct om de hoek zodat je een vakantie kan combineren. Veel van die terugkeerreizen zijn erg duur met veel plichtplegingen.’Siem Kersten  zat vanaf maart tot augustus 1979 in Libanon en werkte de eerste maanden als wapenhersteller. In die functie reisde hij langs de verschillende posten om daar reparaties uit te voeren. ‘Ik had al vrij veel van het prachtige land gezien en dus was ik geïnteresseerd in de rest.’ Tijdens de laatste UNFIL-reünie leerde hij een mede-veteraan kennen die recentelijk terug was geweest en nog een keer wilde gaan met een groep. ‘Zijn persoonlijke aanpak sprak me aan.
Hij had een clubje van elf veteranen plus acht partners verzameld. Vooraf zijn we een paar keer bij elkaar gekomen om te overleggen welke posten wij als veteraan nog wilde terugzien zover dat mogelijk was. Iedereen had z’n eigen wensen: bij zijn oude post langs en het UNFIL-hoofdkwartier.’ Niet alles was mogelijk want Zuid Libanon is nog steeds niet helemaal veilig, maar gezamenlijk bedachten we mooie bestemmingen.
Nadat alle instanties hun goedkeuring hadden gegeven was het in maart 2020 dan zover. Direct vanaf het moment dat Kersten het vliegtuig uitstapte, kwamen veel herinneringen terug. ‘Het voelde zo bekend en vertrouwd.
Niet zozeer de plekken in Beiroet -er is veel veranderd in 41 jaar -, maar wel de warmte, de geuren, geluiden en de taal, de mensen en de sfeer. En dat bleef die hele reis zo.’
Kersten en de rest van zijn groep bezochten verschillende posten. ‘De ene post was omgebouwd tot woning en onherkenbaar, de ander was al veertig jaar verlaten en was vervallen.
Enkele posten bestonden niet meer, maar ook daar was het prachtig, want de vergezichten waren nog steeds fabelachtig mooi.’

Het bezoek aan het UNIFIL-hoofdkwartier was verrassend en gezellig. Ook de twee bezoeken aan de monumenten ter ere van de omgekomen UNIFIL-militairen waren indrukwekkend.
Kersten onder de indruk van de mensen die hij onderweg ontmoette. ‘De Libanese gastvrijheid is echt fantastisch. Overal mochten we aanschuiven voor een maaltijd of het theeritueel. Dat was heerlijk, maar vooral de verhalen van toen maakten indruk. Tijdens een ontmoeting in een dorp werden herinneringen opgehaald aan het feit dat wij destijds de  watervoorziening en het elektra hebben hersteld. Ook bouwden we er scholen, maar vooral de sociale kontakten werden en worden enorm gewaardeerd door de bevolking. Die terloops, ongeplande gesprekken zijn zo ontzettend waardevol.’
Niet alles tijdens de reis vond Kersten even interessant, maar dat is het ‘risico van een groepsreis’. Kersten: ‘Libanon is nu eenmaal niet het land waar je zomaar alleen met je rugzak gaat rondtrekken. Dus je maakt de reist met elkaar. En er zitten ook voordelen van zo’n reis met andere veteranen: we weten van elkaar wat we ermee hebben meegemaakt,  je hoeft niets uit te leggen.’
Kersten had vooraf nauwelijks verwachtingen. ‘Wat ik wilde was het indrukwekkende land aan mijn vrouw laten zien, vooral zuidelijk Libanon. Het heeft me veel goeds gedaan, dat had ik van tevoren niet verwacht. Ik heb er destijds zware dingen meegemaakt en daar heb ik het lastig mee gehad, maar het was zo fijn om te zien dat we er nuttig werk hebben gedaan. En het mooie is: sinds we terug zijn, slaap ik weer goed. Voor het eerst in jaren word ik uitgerust wakker.’

Tekst Eline Lubberts Fotografie Merlijn Doomernik